Recensie
'Toxic Town': indringend waargebeurd drama zonder bombastische redevoeringen of catchy oneliners
De haastige afvoer van giftige stoffen heeft desastreuze gevolgen voor een stadje in Schotland.
Regie: Minkie Spiro | Cast: Jodie Whittaker (Susan McIntyre), Aimee Lou Wood (Tracey Taylor), Brendan Coyle (Roy Thomas), Robert Carlyle (Sam Hagen), Rory Kinnear (Des Collins), Claudia Jessie (Maggie Mahon), Joe Dempsie (Derek Mahon), Stephen McMillan (Ted Jenkins), e.a. | Afleveringen: 4 | Speelduur: 47-65 minuten | Jaar: 2025
Het is 1995. Vrachtwagens zonder afdekzeil razen door de woonwijken van Corby in Schotland. Ze vervoeren vervuild bodemmateriaal van de gesloopte staalfabriek die ooit werk bood aan elfduizend arbeiders. De ritten moeten snel; tijd is geld. De besmeurde wielen van de wagens worden niet gewassen voordat ze het saneringsterrein verlaten en onderweg valt er weleens iets over de rand van de kiepbak. De gemeenteraad had dit project kunnen uitbesteden aan een bedrijf dat beter op de veiligheidsmaatregelen zou letten, maar haast en vriendjespolitiek besloten anders.
Dat heeft catastrofale gevolgen. Er komen in Corby veel kinderen ter wereld met geboorteafwijkingen. De ouders daarvan verenigen zich om de onderste steen boven te krijgen over de oorzaak. Het indringende Toxic Town volgt een aantal direct betrokkenen bij de dramatische gebeurtenissen: klokkenluiders, raadsleden, juristen en vooral de moeders. Deze waargebeurde geschiedenis (met enkele creatieve vrijheden om het allemaal nog krachtiger over te laten komen) laat zien dat stadsprogressie nooit ten koste mag gaan van gewone mensen.
Gewone mensen zoals Susan en Tracey, die door een toevallige ontmoeting de boegbeelden worden van de groep die zich inzet voor de waarheid en gerechtigheid voor hun getroffen kinderen. Toxic Town laat de impact zien die dit op hun levens en dat van hun geliefden heeft. Er zijn schuldgevoelens, verbroken relaties, twijfels, tegenslagen en kleine overwinningen. Via Susans zoon, die met een andersgevormde hand is geboren, vangen we glimpen op van de medische weg die deze kinderen moeten afleggen, maar ook van het conflict tussen moeder en zoon waar de vele ziekenhuisbezoeken voor zorgen.
Series gebaseerd op een waargebeurd verhaal willen nog weleens personages opvoeren die enkel dienen als spreekbuizen voor het plot, maar de kracht van Toxic Town is dat we de mannen, vrouwen en kinderen achter de gebeurtenissen ook echt leren kennen. In al hun verscheidenheid, met hun tegengestelde belangen en eigen levensproces. Door de dialogen en subtiel geschreven details worden het mensen van vlees en bloed. Dit is geen serie vol bombastische redevoeringen en catchy oneliners, want wanneer komen die in de werkelijkheid nu eigenlijk voor?
De acteerprestaties zijn ronduit fenomenaal. Acteurs uitlichten zou de rest van de cast tekortdoen. Of dat nu gaat om Jodie Whittaker als de bijdehante Susan ("Elke keer dat ik mijn mond open doe haten meer mensen me") of om Aimee Lou Wood als Tracey, op wier gezicht zo mooi de kwetsbaarheid van een getormenteerde vrouw valt af te lezen.
Nee, Roy Kinnear noemen omdat hij op perfecte wijze de gewetensvolle advocaat Des neerzet, zou niet rechtvaardig zijn voor Brendan Coyle, die alle facetten laat zien van een bestuurder die laveert tussen bureaucratie en realisme, tussen waarheid en agenda. Nou vooruit, toch nog een extra grote pluim voor de kinderacteurs. Waar halen Britten toch altijd die jonge natuurtalenten vandaan?
De titel van deze serie duidt al op het Erin Brockovich-achtige plot, maar Toxic Town staat geenszins in de schaduw van Steven Soderberghs film die Julia Roberts een Oscar opleverde. Toxic Town is een aangrijpende en bedroevende maar ook hoopgevende en soms zelfs grappige serie. De humor vloeit logisch voort uit de karakters van de personages en hun onderlinge verhoudingen, net als het leed en de bezieling. Goede televisie laat je emoties voelen zonder dat je daar van tevoren over na hoeft te denken. Wat dat betreft hoort Toxic Town bij het beste van dit moment.
Het is 1995. Vrachtwagens zonder afdekzeil razen door de woonwijken van Corby in Schotland. Ze vervoeren vervuild bodemmateriaal van de gesloopte staalfabriek die ooit werk bood aan elfduizend arbeiders. De ritten moeten snel; tijd is geld. De besmeurde wielen van de wagens worden niet gewassen voordat ze het saneringsterrein verlaten en onderweg valt er weleens iets over de rand van de kiepbak. De gemeenteraad had dit project kunnen uitbesteden aan een bedrijf dat beter op de veiligheidsmaatregelen zou letten, maar haast en vriendjespolitiek besloten anders.
Dat heeft catastrofale gevolgen. Er komen in Corby veel kinderen ter wereld met geboorteafwijkingen. De ouders daarvan verenigen zich om de onderste steen boven te krijgen over de oorzaak. Het indringende Toxic Town volgt een aantal direct betrokkenen bij de dramatische gebeurtenissen: klokkenluiders, raadsleden, juristen en vooral de moeders. Deze waargebeurde geschiedenis (met enkele creatieve vrijheden om het allemaal nog krachtiger over te laten komen) laat zien dat stadsprogressie nooit ten koste mag gaan van gewone mensen.
Gewone mensen zoals Susan en Tracey, die door een toevallige ontmoeting de boegbeelden worden van de groep die zich inzet voor de waarheid en gerechtigheid voor hun getroffen kinderen. Toxic Town laat de impact zien die dit op hun levens en dat van hun geliefden heeft. Er zijn schuldgevoelens, verbroken relaties, twijfels, tegenslagen en kleine overwinningen. Via Susans zoon, die met een andersgevormde hand is geboren, vangen we glimpen op van de medische weg die deze kinderen moeten afleggen, maar ook van het conflict tussen moeder en zoon waar de vele ziekenhuisbezoeken voor zorgen.
Series gebaseerd op een waargebeurd verhaal willen nog weleens personages opvoeren die enkel dienen als spreekbuizen voor het plot, maar de kracht van Toxic Town is dat we de mannen, vrouwen en kinderen achter de gebeurtenissen ook echt leren kennen. In al hun verscheidenheid, met hun tegengestelde belangen en eigen levensproces. Door de dialogen en subtiel geschreven details worden het mensen van vlees en bloed. Dit is geen serie vol bombastische redevoeringen en catchy oneliners, want wanneer komen die in de werkelijkheid nu eigenlijk voor?
De acteerprestaties zijn ronduit fenomenaal. Acteurs uitlichten zou de rest van de cast tekortdoen. Of dat nu gaat om Jodie Whittaker als de bijdehante Susan ("Elke keer dat ik mijn mond open doe haten meer mensen me") of om Aimee Lou Wood als Tracey, op wier gezicht zo mooi de kwetsbaarheid van een getormenteerde vrouw valt af te lezen.
Nee, Roy Kinnear noemen omdat hij op perfecte wijze de gewetensvolle advocaat Des neerzet, zou niet rechtvaardig zijn voor Brendan Coyle, die alle facetten laat zien van een bestuurder die laveert tussen bureaucratie en realisme, tussen waarheid en agenda. Nou vooruit, toch nog een extra grote pluim voor de kinderacteurs. Waar halen Britten toch altijd die jonge natuurtalenten vandaan?
De titel van deze serie duidt al op het Erin Brockovich-achtige plot, maar Toxic Town staat geenszins in de schaduw van Steven Soderberghs film die Julia Roberts een Oscar opleverde. Toxic Town is een aangrijpende en bedroevende maar ook hoopgevende en soms zelfs grappige serie. De humor vloeit logisch voort uit de karakters van de personages en hun onderlinge verhoudingen, net als het leed en de bezieling. Goede televisie laat je emoties voelen zonder dat je daar van tevoren over na hoeft te denken. Wat dat betreft hoort Toxic Town bij het beste van dit moment.
Interesse om voor ons te komen schrijven? Wij zijn op zoek naar freelance redacteuren.
Vorige dag 