Recensie
'Running Point': wie speelt als een oma wint
Het pseudo-feministische Netflix-antwoord op Ted Lasso is Succession light volgens de klassieke sitcomformule.
Regie: Michael Weaver, Thembi Banks, James Ponsoldt, e.a. | Cast: Kate Hudson (Isla Gordon), Drew Tarver (Sandy Gordon), Scott MacArthur (Ness Gordon), Justin Theroux (Cam Gordon), Brenda Song (Ali Lee), Chet Hanks (Travis Bugg), Toby Sandeman (Marcus Winfield), e.a. | Afleveringen: 10 | Speelduur: 26-33 minuten | Jaar: 2025
Het bestaan van Running Point zal ongetwijfeld iets te maken hebben met het succes van Ted Lasso en Succession. Het concept van deze sportkomedie, gecreëerd door Mindy Kaling, moet Netflix als muziek in de oren hebben geklonken: een vrouw van middelbare leeftijd wordt onverwacht de manager van een topbasketbalploeg, waarna ze moet knokken tegen seksisme en haar eigen broers. De vraag is of Europeanen deze serie zullen kunnen smaken, want de humor is erg Amerikaans, in tegenstelling tot het met gortdroge Britse humor doorspekte Ted Lasso, en vergeleken met de Roys in Succession zijn de Gordons engeltjes.
De veelzijdige Kaling heeft Running Point niet volledig uit haar duim gezogen. Hoofdpersonage Isla Gordon is een gefictionaliseerde Jeanie Buss, die als eigenaar van de Los Angeles Lakers (het favoriete basketbalteam van Jack Nicholson) een van de machtigste vrouwen in de Amerikaanse sportwereld is. Net als haar fictieve tegenhanger poseerde zij ooit voor Playboy, worstelde ze met haar broers om de macht, kreeg ze er onverwacht een halfbroer bij en haalde ze overwinningen voor de Lakers binnen. Niet toevallig is Buss een van de producenten.
Maar het verhaal van de serie is grotendeels fictief. Wanneer oudste broer Cam onder invloed van drugs een ongeval veroorzaakt en ontslag moet nemen als manager van basketbalploeg Waves, wijst hij tot ieders verbazing zus Isla aan als zijn plaatsvervanger. Dat zet kwaad bloed bij haar andere broers, die haar positie willen aanvechten. En dat is niet de enige uitdaging voor Isla. De Waves hebben een slecht seizoen achter de rug, een sponsor haakt af omdat hij niet geassocieerd wil worden met een junkie en een ex-playmate, en haar sterspelers vertikken het om een vrouw aan de top te accepteren.
Running Point wil veel zijn: een lichte en brede sportkomedie, een satirisch portret van een disfunctionele familie, een geestige aanklacht tegen seksisme, een grotendeels gefantaseerde biopic en uiteindelijk, in de laatste afleveringen, een sentimentele romkom. De veelheid aan genres en invloeden stoort niet meteen, maar heel ambitieus was Kaling ook weer niet. Ze zweert bij klassieke komedie met zoveel mogelijk grapjes, hopend dat die allemaal doel zullen treffen. Maar helaas. Een running gag waarbij Isla constant tegen een glazen wand botst krijgt bijvoorbeeld nooit een pointe.
Kaling en haar scenaristen mikken op een breed familiepubliek dat vooral feelgoodkomedie apprecieert. Isla en haar familie hebben veel conflictjes, maar die worden altijd snel met de mantel der liefde bedekt. Het seksisme veroorzaakt nooit ongemak bij de kijker en de machosterspelers blijken uiteindelijk schatjes die vooral behoefte hebben aan Isla als surrogaatmoeder. Running Point laat zich bekijken als Succession door een zeer roze Disneybril.
De belangrijkste spelers van de Waves worden als typetjes neergezet naar het model van de voetballers in Ted Lasso. Quarterback van de verdediging Travis Bugg heeft dezelfde functie als spits Jamie Tartt (de gloeiende idioot van de ploeg die amper opvoeding genoten heeft), terwijl kapitein Marcus Winfield vaag herinneringen oproept aan barse middenvelder Roy Kent. Het probleem is echter dat Chet Hanks en Toby Sandeman op geen enkel moment de showstelende prestaties van Phil Dunster en Brett Goldstein – hilarisch droog-Brits – kunnen evenaren.
Basketbalfanaten zullen zich best kunnen amuseren met Running Point. De serie bevat genoeg vaart om niet halverwege af te haken. Er zijn ook wel wat leuke ideeën, zoals hoe een van de spelers de bal niet in de korf krijgt, tenzij hij werpt als een oma. Maar deze verholen promotie voor de L.A. Lakers kan nooit tippen aan de grote voorbeelden. En waarschijnlijk vraagt deze tijd om een cynischere houding tegenover de steenrijken en wat stoutere humor met het hart op de juiste plaats.
Het bestaan van Running Point zal ongetwijfeld iets te maken hebben met het succes van Ted Lasso en Succession. Het concept van deze sportkomedie, gecreëerd door Mindy Kaling, moet Netflix als muziek in de oren hebben geklonken: een vrouw van middelbare leeftijd wordt onverwacht de manager van een topbasketbalploeg, waarna ze moet knokken tegen seksisme en haar eigen broers. De vraag is of Europeanen deze serie zullen kunnen smaken, want de humor is erg Amerikaans, in tegenstelling tot het met gortdroge Britse humor doorspekte Ted Lasso, en vergeleken met de Roys in Succession zijn de Gordons engeltjes.
De veelzijdige Kaling heeft Running Point niet volledig uit haar duim gezogen. Hoofdpersonage Isla Gordon is een gefictionaliseerde Jeanie Buss, die als eigenaar van de Los Angeles Lakers (het favoriete basketbalteam van Jack Nicholson) een van de machtigste vrouwen in de Amerikaanse sportwereld is. Net als haar fictieve tegenhanger poseerde zij ooit voor Playboy, worstelde ze met haar broers om de macht, kreeg ze er onverwacht een halfbroer bij en haalde ze overwinningen voor de Lakers binnen. Niet toevallig is Buss een van de producenten.
Maar het verhaal van de serie is grotendeels fictief. Wanneer oudste broer Cam onder invloed van drugs een ongeval veroorzaakt en ontslag moet nemen als manager van basketbalploeg Waves, wijst hij tot ieders verbazing zus Isla aan als zijn plaatsvervanger. Dat zet kwaad bloed bij haar andere broers, die haar positie willen aanvechten. En dat is niet de enige uitdaging voor Isla. De Waves hebben een slecht seizoen achter de rug, een sponsor haakt af omdat hij niet geassocieerd wil worden met een junkie en een ex-playmate, en haar sterspelers vertikken het om een vrouw aan de top te accepteren.
Running Point wil veel zijn: een lichte en brede sportkomedie, een satirisch portret van een disfunctionele familie, een geestige aanklacht tegen seksisme, een grotendeels gefantaseerde biopic en uiteindelijk, in de laatste afleveringen, een sentimentele romkom. De veelheid aan genres en invloeden stoort niet meteen, maar heel ambitieus was Kaling ook weer niet. Ze zweert bij klassieke komedie met zoveel mogelijk grapjes, hopend dat die allemaal doel zullen treffen. Maar helaas. Een running gag waarbij Isla constant tegen een glazen wand botst krijgt bijvoorbeeld nooit een pointe.
Kaling en haar scenaristen mikken op een breed familiepubliek dat vooral feelgoodkomedie apprecieert. Isla en haar familie hebben veel conflictjes, maar die worden altijd snel met de mantel der liefde bedekt. Het seksisme veroorzaakt nooit ongemak bij de kijker en de machosterspelers blijken uiteindelijk schatjes die vooral behoefte hebben aan Isla als surrogaatmoeder. Running Point laat zich bekijken als Succession door een zeer roze Disneybril.
De belangrijkste spelers van de Waves worden als typetjes neergezet naar het model van de voetballers in Ted Lasso. Quarterback van de verdediging Travis Bugg heeft dezelfde functie als spits Jamie Tartt (de gloeiende idioot van de ploeg die amper opvoeding genoten heeft), terwijl kapitein Marcus Winfield vaag herinneringen oproept aan barse middenvelder Roy Kent. Het probleem is echter dat Chet Hanks en Toby Sandeman op geen enkel moment de showstelende prestaties van Phil Dunster en Brett Goldstein – hilarisch droog-Brits – kunnen evenaren.
Basketbalfanaten zullen zich best kunnen amuseren met Running Point. De serie bevat genoeg vaart om niet halverwege af te haken. Er zijn ook wel wat leuke ideeën, zoals hoe een van de spelers de bal niet in de korf krijgt, tenzij hij werpt als een oma. Maar deze verholen promotie voor de L.A. Lakers kan nooit tippen aan de grote voorbeelden. En waarschijnlijk vraagt deze tijd om een cynischere houding tegenover de steenrijken en wat stoutere humor met het hart op de juiste plaats.
Interesse om voor ons te komen schrijven? Wij zijn op zoek naar freelance redacteuren.
Vorige dag 