Recensie
'Invincible' seizoen 3: kan zich meten met de allerbeste superhelden
De tegendraadse animatieserie is nog steeds een gelaagd meesterwerk met geweldige actie.
Regie: Sol Choi, Haylee Herrick, Jason Zurek, e.a. | Cast (stemmen): Steven Yeun (Mark Grayson), Gillian Jacobs (Eve), Sandra Oh (Debbie Grayson), Walton Goggins (Cecil), Christian Convery (Oliver), e.a. | Afleveringen: 8 | Speelduur: 46-54 minuten | Jaar: 2025
Met de onvermijdelijke terugkeer van de Viltrumites als tikkende tijdbom is Mark bij aanvang van seizoen drie van Invincible enorm veel aan het trainen. Zijn vader Nolan, die het vorige seizoen eindigde met een opmerking die niemand zag aankomen, zit nog altijd gevangen. Terwijl Mark druk bezig is met zijn training, een lastig broertje dat snel ouder wordt en schurken die hem het leven zuur maken, heeft hij ook nog een sociaal leven te onderhouden.
Het nieuwe seizoen laat er geen gras over groeien: de eerste aflevering komt gelijk met allerlei gelaagde, morele kwesties die laten zien dat de wereld van Invincible niet zwart-wit is, maar bestaat uit een boel grijs gebied. En in de resterende afleveringen blijft dit aspect interessant. Achter elke actie van zowel de superhelden als de schurken zitten motivaties die, wanneer ze eenmaal duidelijk worden, op begrip van de kijker kunnen rekenen.
Daarin is dit seizoen nog beter dan de vorige twee. Dankzij hun achtergronden en duidelijke beweegredenen zijn alle personages mensen met reële angsten die hun keuzes motiveren. Ondanks hun geanimeerde uiterlijk en de bovennatuurlijke inhoud van de serie zijn de personages enorm menselijk en herkenbaar, van de hoofdpersonen tot de bijfiguren die slechts in een enkele aflevering langskomen.
Wat daaraan bijdraagt zijn de wederom fenomenale prestaties van de stemacteurs. Steven Yeun weet vooral in de latere afleveringen alle emotionele facetten van zijn personage weer te geven. Maar ook kleinere personages komen goed uit de verf. Zo mag Jason Mantzoukas Rex Plode van meer diepgang voorzien. Er is echter één grote naam die onderuitgaat: Aaron Paul. Zijn aanpak is begrijpelijk, maar de uitvoering blijkt vooral irritant. Een zeldzame misser voor de acteur.
Hoewel het verhaal soms wat gefragmenteerd kan aanvoelen, maken juist de kleinere plotlijnen indruk. Binnen één aflevering een volledig verhaal vertellen met nieuwe personages is knap genoeg, maar Invincible weet daar ook nog diepe emotionele momenten in te verwerken. Dit seizoen beweegt Cecil zich wat meer naar de voorgrond, wat resulteert in een interessante kwestie waarbij moraliteit en veiligheid tegenover elkaar staan.
Uiteindelijk draait het om de personages en de grijze gebieden waarin zij zich begeven. Ook de gevolgen van het superheldenbestaan – zowel voor henzelf als de stad en omstanders – zijn nog nooit zo pijnlijk duidelijk gemaakt. Daarmee ontstijgt Invincible de wat meer simplistische aanpak van bijvoorbeeld de Marvel-films. De serie laat zien dat het superheldengenre enorm diep kan gaan.
Duidelijke maar subtiele verwijzingen naar hedendaagse politieke situaties maken van Invincible een bijzonder actuele serie. Vooral knap omdat het verhaal in de gelijknamige stripboeken al wat langer loopt. Het is daarnaast lovenswaardig dat de serie meerdere goed geschreven vrouwelijke personages bevat, die op geen enkel vlak onderdoen voor hun mannelijke tegenhangers.
Het seizoen eindigt met een van de beste en heftigste afleveringen tot nu toe. En gezien de serie zegt dat een heleboel. De fenomenale botsing in deze slotaflevering – denk aan de rematch tussen Glenn en Negan in The Walking Dead, maar dan nét anders – is een kunstwerk van animatie met emotionele hoogtepunten dat het gehele seizoen naar een hoger niveau tilt. Een klapper van een afsluiter die laat zien dat Invincible een van de beste series van dit moment is.
Met de onvermijdelijke terugkeer van de Viltrumites als tikkende tijdbom is Mark bij aanvang van seizoen drie van Invincible enorm veel aan het trainen. Zijn vader Nolan, die het vorige seizoen eindigde met een opmerking die niemand zag aankomen, zit nog altijd gevangen. Terwijl Mark druk bezig is met zijn training, een lastig broertje dat snel ouder wordt en schurken die hem het leven zuur maken, heeft hij ook nog een sociaal leven te onderhouden.
Het nieuwe seizoen laat er geen gras over groeien: de eerste aflevering komt gelijk met allerlei gelaagde, morele kwesties die laten zien dat de wereld van Invincible niet zwart-wit is, maar bestaat uit een boel grijs gebied. En in de resterende afleveringen blijft dit aspect interessant. Achter elke actie van zowel de superhelden als de schurken zitten motivaties die, wanneer ze eenmaal duidelijk worden, op begrip van de kijker kunnen rekenen.
Daarin is dit seizoen nog beter dan de vorige twee. Dankzij hun achtergronden en duidelijke beweegredenen zijn alle personages mensen met reële angsten die hun keuzes motiveren. Ondanks hun geanimeerde uiterlijk en de bovennatuurlijke inhoud van de serie zijn de personages enorm menselijk en herkenbaar, van de hoofdpersonen tot de bijfiguren die slechts in een enkele aflevering langskomen.
Wat daaraan bijdraagt zijn de wederom fenomenale prestaties van de stemacteurs. Steven Yeun weet vooral in de latere afleveringen alle emotionele facetten van zijn personage weer te geven. Maar ook kleinere personages komen goed uit de verf. Zo mag Jason Mantzoukas Rex Plode van meer diepgang voorzien. Er is echter één grote naam die onderuitgaat: Aaron Paul. Zijn aanpak is begrijpelijk, maar de uitvoering blijkt vooral irritant. Een zeldzame misser voor de acteur.
Hoewel het verhaal soms wat gefragmenteerd kan aanvoelen, maken juist de kleinere plotlijnen indruk. Binnen één aflevering een volledig verhaal vertellen met nieuwe personages is knap genoeg, maar Invincible weet daar ook nog diepe emotionele momenten in te verwerken. Dit seizoen beweegt Cecil zich wat meer naar de voorgrond, wat resulteert in een interessante kwestie waarbij moraliteit en veiligheid tegenover elkaar staan.
Uiteindelijk draait het om de personages en de grijze gebieden waarin zij zich begeven. Ook de gevolgen van het superheldenbestaan – zowel voor henzelf als de stad en omstanders – zijn nog nooit zo pijnlijk duidelijk gemaakt. Daarmee ontstijgt Invincible de wat meer simplistische aanpak van bijvoorbeeld de Marvel-films. De serie laat zien dat het superheldengenre enorm diep kan gaan.
Duidelijke maar subtiele verwijzingen naar hedendaagse politieke situaties maken van Invincible een bijzonder actuele serie. Vooral knap omdat het verhaal in de gelijknamige stripboeken al wat langer loopt. Het is daarnaast lovenswaardig dat de serie meerdere goed geschreven vrouwelijke personages bevat, die op geen enkel vlak onderdoen voor hun mannelijke tegenhangers.
Het seizoen eindigt met een van de beste en heftigste afleveringen tot nu toe. En gezien de serie zegt dat een heleboel. De fenomenale botsing in deze slotaflevering – denk aan de rematch tussen Glenn en Negan in The Walking Dead, maar dan nét anders – is een kunstwerk van animatie met emotionele hoogtepunten dat het gehele seizoen naar een hoger niveau tilt. Een klapper van een afsluiter die laat zien dat Invincible een van de beste series van dit moment is.
Vorige dag 