Recensie
'Atrapados': waarom is het werk van Harlan Coben toch zo populair?
Chaotische thriller met een onsympathieke hoofdpersoon, een vergezocht plot en veel te veel nevenpersonages.
Regie: Miguel Cohan, Hernan Goldfrid | Cast: Soledad Villamil (Ema Garay), Alberto Ammann (Leo Mercer), Juan Minujin (Marcos Brown), Matias Recalt (Bruno Meller Garay), Carmela Rivero (Martina Schulz), e.a. | Afleveringen: 6 | Speelduur: 44-62 minuten | Jaar: 2025
Nog maar enkele weken geleden lanceerde Netflix de Poolse miniserie Tylko Jedno Spojrzenie, gebaseerd op Harlan Cobens boek Just One Look, en nu staat de volgende Coben-verfilming alweer klaar op het streamingplatform. Voor Atrapados mocht het Argentijnse productiehuis Haddock Films aan de slag met het boek Caught uit 2010, maar helaas had Coben opnieuw volledige controle. Dat verklaart waarom zijn ronduit zwakke roman een oninteressante serie is geworden.
Omdat zijn boeken veel worden gelezen, denkt Coben dat hij het thrillergenre heeft vernieuwd of naar een hoger niveau getild. Hij probeert dat wel, maar zijn verhalen ontsporen vaak zodanig dat ze vooral frustreren. Caught, een van zijn zwakste boeken, is daar een goed voorbeeld van. En omdat het vrij getrouw is verfilmd, bakt ook de serie er weinig van.
Het verhaal is verplaatst van New Jersey naar Bariloche aan het Nahuel Huapi-meer, een idyllisch gebied dat ook wel het Argentijnse Beieren wordt genoemd. Die bijnaam heeft het te danken aan de Europese migranten uit Zwitserland en Duitsland – een van de personages heet Schulz – maar Bariloche was ook het favoriete toevluchtsoord van de nazi's na de Tweede Wereldoorlog. In de serie wordt daar in beperkte mate naar geknipoogd. Die Argentijnse gevoeligheid als extraatje is nog het meest boeiende.
Onderzoeksjournalist Ema Garay is een kindermisbruiker op het spoor en poogt deze crimineel uit zijn tent te lokken. Tijdens haar onderzoek belandt ze bij de ouders van Camila, een slachtoffer dat het er levend vanaf heeft gebracht. Maar Leo Mercer, een vriend van de familie en sociaal werker, belet haar deze mensen te interviewen. Toch klikt het tussen Ema en Leo. Van een spontaan amoureus moment heeft ze achteraf wel flink spijt. Alles wijst namelijk naar Leo als de kindermisbruiker.
Ondertussen krijgt Martina, een veelbelovende jonge violiste, berichtjes van een aanbidder die beweert iets ouder te zijn. Hij belooft haar gouden bergen en het meisje gelooft hem. Hij nodigt haar uit voor een concert in Buenos Aires, maar na haar terugkeer verlaat ze een jongerenfeestje op een eilandje nabij Bariloche zonder iets te zeggen. Het bootje waarmee ze is vertrokken wordt in het midden van het meer aangetroffen. Zonder een spoor van Martina.
Dit is slechts de aanhef van een complex kluwen van verhaallijnen. Parallel met Ema's onderzoek en de verleiding van Martina wordt de gemeenschap in het gebied geschetst, door het ene na het andere personage te introduceren. Bij het tiende nevenpersonage begin je je af te vragen wie nu wie is. Waar David Simon in zijn serie The Wire en Robert Altman in sommige van zijn films het opvoeren van veel personages helder wisten te brengen, slaagt Coben er enkel in verwarring te scheppen, vooral omdat hij wil dat het plot zich in een snel tempo ontwikkelt.
Nog meer verwarring komt door het gebruik van flashbacks, die met de implementatie van nieuwe plotelementen de verwachtingen onderuit moeten halen. Coben lijkt ervanuit te gaan dat hij zijn publiek altijd moet verrassen. Op zich een nobel doel, maar zijn aanpak is vergelijkbaar met het bijsteken van extra kaarten in een torenhoog kaartenhuis. Geen verrassing dus dat het in elkaar stort.
Wat begint als een thriller over de speurtocht naar een kinderverkrachter wordt al snel iets totaal anders. Coben wil namelijk dat zijn publiek nooit kan raden waarover het verhaal echt zal handelen. En dus ondergraaft hij om de haverklap de basisintrige. Maar het werkt niet, want deze verteltechniek laat grote scenariogaten achter. Voor Coben zijn de personages ondergeschikt aan het plot. Ze doen alles in functie van dat plot, niet omdat het karakterieel in hen zit. Intelligente personages tonen zich plots heel naïef en idioten ontpoppen zich tot sluwe vossen.
En wat te denken van het hoofdpersonage? Ema gaat letterlijk over lijken om haar doel te bereiken. Van een deontologische code is geen sprake. Coben probeert sympathie op te wekken door van haar voor te stellen als een beschermende moeder en getraumatiseerde weduwe en feministe – nog zo'n extra kaart in het gammele kaartenhuis – die het goede wil doen. Maar haar enorme geklungel maakt het onmogelijk om haar te appreciëren. Soledad Villamil, die bekend werd met het Oscarwinnende El Secreto de Sus Ojos, tracht Ema geloofwaardig te maken, maar Cobens schrijfwerk geeft haar geen kans.
Atrapados zal vast goed vallen bij Coben-fans, maar spannend is toch anders. De oplettende kijker weet al snel wie als grote schurk uit de bus komt. Wie toch nog in het duister tast, kan maar beter niet naar de foto's bij de afleveringen kijken. Niet echt handig van Netflix. We houden allemaal van mysteries, maar het grootste mysterie blijft de populariteit van Harlan Coben.
Nog maar enkele weken geleden lanceerde Netflix de Poolse miniserie Tylko Jedno Spojrzenie, gebaseerd op Harlan Cobens boek Just One Look, en nu staat de volgende Coben-verfilming alweer klaar op het streamingplatform. Voor Atrapados mocht het Argentijnse productiehuis Haddock Films aan de slag met het boek Caught uit 2010, maar helaas had Coben opnieuw volledige controle. Dat verklaart waarom zijn ronduit zwakke roman een oninteressante serie is geworden.
Omdat zijn boeken veel worden gelezen, denkt Coben dat hij het thrillergenre heeft vernieuwd of naar een hoger niveau getild. Hij probeert dat wel, maar zijn verhalen ontsporen vaak zodanig dat ze vooral frustreren. Caught, een van zijn zwakste boeken, is daar een goed voorbeeld van. En omdat het vrij getrouw is verfilmd, bakt ook de serie er weinig van.
Het verhaal is verplaatst van New Jersey naar Bariloche aan het Nahuel Huapi-meer, een idyllisch gebied dat ook wel het Argentijnse Beieren wordt genoemd. Die bijnaam heeft het te danken aan de Europese migranten uit Zwitserland en Duitsland – een van de personages heet Schulz – maar Bariloche was ook het favoriete toevluchtsoord van de nazi's na de Tweede Wereldoorlog. In de serie wordt daar in beperkte mate naar geknipoogd. Die Argentijnse gevoeligheid als extraatje is nog het meest boeiende.
Onderzoeksjournalist Ema Garay is een kindermisbruiker op het spoor en poogt deze crimineel uit zijn tent te lokken. Tijdens haar onderzoek belandt ze bij de ouders van Camila, een slachtoffer dat het er levend vanaf heeft gebracht. Maar Leo Mercer, een vriend van de familie en sociaal werker, belet haar deze mensen te interviewen. Toch klikt het tussen Ema en Leo. Van een spontaan amoureus moment heeft ze achteraf wel flink spijt. Alles wijst namelijk naar Leo als de kindermisbruiker.
Ondertussen krijgt Martina, een veelbelovende jonge violiste, berichtjes van een aanbidder die beweert iets ouder te zijn. Hij belooft haar gouden bergen en het meisje gelooft hem. Hij nodigt haar uit voor een concert in Buenos Aires, maar na haar terugkeer verlaat ze een jongerenfeestje op een eilandje nabij Bariloche zonder iets te zeggen. Het bootje waarmee ze is vertrokken wordt in het midden van het meer aangetroffen. Zonder een spoor van Martina.
Dit is slechts de aanhef van een complex kluwen van verhaallijnen. Parallel met Ema's onderzoek en de verleiding van Martina wordt de gemeenschap in het gebied geschetst, door het ene na het andere personage te introduceren. Bij het tiende nevenpersonage begin je je af te vragen wie nu wie is. Waar David Simon in zijn serie The Wire en Robert Altman in sommige van zijn films het opvoeren van veel personages helder wisten te brengen, slaagt Coben er enkel in verwarring te scheppen, vooral omdat hij wil dat het plot zich in een snel tempo ontwikkelt.
Nog meer verwarring komt door het gebruik van flashbacks, die met de implementatie van nieuwe plotelementen de verwachtingen onderuit moeten halen. Coben lijkt ervanuit te gaan dat hij zijn publiek altijd moet verrassen. Op zich een nobel doel, maar zijn aanpak is vergelijkbaar met het bijsteken van extra kaarten in een torenhoog kaartenhuis. Geen verrassing dus dat het in elkaar stort.
Wat begint als een thriller over de speurtocht naar een kinderverkrachter wordt al snel iets totaal anders. Coben wil namelijk dat zijn publiek nooit kan raden waarover het verhaal echt zal handelen. En dus ondergraaft hij om de haverklap de basisintrige. Maar het werkt niet, want deze verteltechniek laat grote scenariogaten achter. Voor Coben zijn de personages ondergeschikt aan het plot. Ze doen alles in functie van dat plot, niet omdat het karakterieel in hen zit. Intelligente personages tonen zich plots heel naïef en idioten ontpoppen zich tot sluwe vossen.
En wat te denken van het hoofdpersonage? Ema gaat letterlijk over lijken om haar doel te bereiken. Van een deontologische code is geen sprake. Coben probeert sympathie op te wekken door van haar voor te stellen als een beschermende moeder en getraumatiseerde weduwe en feministe – nog zo'n extra kaart in het gammele kaartenhuis – die het goede wil doen. Maar haar enorme geklungel maakt het onmogelijk om haar te appreciëren. Soledad Villamil, die bekend werd met het Oscarwinnende El Secreto de Sus Ojos, tracht Ema geloofwaardig te maken, maar Cobens schrijfwerk geeft haar geen kans.
Atrapados zal vast goed vallen bij Coben-fans, maar spannend is toch anders. De oplettende kijker weet al snel wie als grote schurk uit de bus komt. Wie toch nog in het duister tast, kan maar beter niet naar de foto's bij de afleveringen kijken. Niet echt handig van Netflix. We houden allemaal van mysteries, maar het grootste mysterie blijft de populariteit van Harlan Coben.
Vorige dag 